-
Te Grand-Marchin
Wandelcircuit te Grand-Marchin, 8 tentoonstellingslocaties.
-
1. De pastorie
« Rêver au cabinet » (dromen in het kamertje).
Een uitnodiging-aansporing tot nieuwsgierigheid door Françoise en Paul Guilmot, Emmanuel d’Autreppe, Jacky Lecouturier. Gevonden objecten en fantasieën, oude toestellen en ongewone beelden, anachronistische vondsten of onwaarschijnlijke ontmoetingen, knipoogjes en valkuilen, verwondering en omleidingen – of hoe het fotografische dromen vatten bij het uiteinde dat men wil !
-
2. Het cultuurcentrum
Jacqueline Roberts (Frankrijk, 1969)
Met een licentie in de politieke wetenschappen werkt Jacqueline Roberts voor internationale organisaties alvorens haar geluk te beproeven in de fotografie.
Haar foto’s stellen intimistische portretten voor, vaak in scene gezet in natuurlijke en “geruisloze” decors ; een blik op de wereld van de kindertijd, gekleurd door dromerij en emotie, die het dromerige universum van de mythische verhalen en de sprookjes evoceert. Als autodidacte werkt Jacqueline Roberts voornamelijk met grootbeeld camera en geeft zij de voorkeur aan oude, artisanale fotoprocédés, wat bijdraagt tot het verlenen van een “buiten de tijd” dimensie aan haar wijze van benadering.
-
Anne Greuzat (Frankrijk, 1979)
Na een licentie in de plastische kunsten oriënteert Anne Greuzat zich naar de fotografie. Zij studeert aan de Ecole nationale supérieure de Photographie van Arles (onderbroken door een kort verblijf aan de Universiteit voor Kunst en Design van Helsinki).
De titel van de reeks Tempo Largo suggereert een voor contemplatie geschikte langzame beweging en refereert aan een werk van de Finse componist Jean Sibelius. Echo van de blankheid van lichamen en van met sneeuw bedekte landschappen, van de stilte van de slaper en de gedempte geluiden van ondergesneeuwde landschappen. Zichtbare kalmte van die wezens die zich overgeven aan de slaap, of van een natuur in rust.
-
Paul Nougé (België, 1895-1967)
Van opleiding wetenschapper, is Paul Nougé een Belgische dichter, beschouwd als de theoreticus van het Belgische surrealisme. “Subversion des images” : een reeks foto’s gerealiseerd tussen 1929 en 1930. Mannen, vrouwen, beelden er vreemde acties uit, vastgelegd in een zuiver descriptieve stijl. De serie wordt slechts een veertigtal jaren later, in 1968, in boekvorm uitgegeven door Marcel Mariën. De subversie die hier een rol speelt is een belangrijk thema in het surrealisme : droom, verbeelding, het verwonderlijke introduceren in de banaliteit van de werkelijkheid.
-
Karel Fonteyne (België, 1950)
De Vlaamse fotograaf Karel Fonteyne is sinds meer dan veertig jaar actief binnen het domein van de mode, het portret en de auteursfotografie. Deze is tegelijkertijd bedrieglijk, experimenteel, creatief, intrigerend, meerduidig. Tegelijkertijd worden er referenties aan het surrealisme in gelezen, referenties aan de onzekerheden van het verhaal, aan de ambiguïteit van woorden en intenties.
“Karel Fonteyne heeft een krachtig en opmerkelijk persoonlijk oeuvre uitgebouwd. Zijn foto’s zijn van een extreme complexiteit en men kan nooit vertrouwen op zijn eerste indruk wanneer men ze nauwkeurig bekijkt. (…) De subtiele ingewikkeldheid, het kleurgebruik, de onderwerpen... Men zou van mening kunnen zijn dat Fonteyne een schilder-fotograaf is.” (Marc Ruyters, L’Oeil de la Photographie)
-
3. De « Bistro »
Marc Guillaume (België, 1965)
De Brusselse fotograaf Marc Guillaume ontvouwt een werk van verbeelde representatie met als onderwerp de overgang van de persoon naar het personage, het verkeer tussen het reële en het fictieve. Om over zijn werk te spreken creëert hij het concept van “Homo Fictionnis”.
De reeks van de “Sous-Titres” (waarvan een deel tijdens de biënnale wordt getoond) gebruikt het narratieve elliptische fragment in het beeld om een bres te slaan in het begrip en dit opnieuw te openen voor de werkzame factoren van het levende zoals het geheugen, de affecten, de politiek...
-
4. Het huis van M. et Mevr Massuir
Xavier Istasse (België, 1970)
Xavier Istasse, pluriforme vakman van zowel het enkelvoudige beeld als van de animatie, docent, nieuwsgierige reiziger en pionier, stelt in het kader van de biënnale een vrije en onuitgegeven keuze korte poëtische en contemplatieve video’s voor, gerealiseerd in de marge van zijn omzwervingen, van zijn opdrachten of reportages, en dit in een grote onafhankelijkheid wat keuze en aanpak betreft. Hierbij neemt de muzikale en geluidsdimensie een essentiële plaats in.
-
5. De boerderij van « l’Aître »
Sian Davey (Groot Bretagne, 1964)
Sian Davey is fotografe en psychotherapeut. Haar onderwerp is haar familie en hoofdzakelijk haar twee jongste kinderen, Alice en Martha. Met een verrassende intensiteit en veel precisie legt zij de dagdagelijkse ogenblikken vast die de gemoedstoestanden en de twijfels van haar kinderen weergeven. Dit intieme onderzoek speelt zich af in het groene decor van het Zuid-Westen van Engeland, in het graafschap Devon. Nog maar sinds enkele jaren fotografe, werd Sian Davey laureaat van de derde prijs Virginia die gewijd is aan vrouwelijke fotografen.
-
De realisaties van een fotografiestage voor adolescenten onder leiding van Sarah Joveneau.
-
6. De kerk
Marie Moroni (Frankrijk, 1969)
Marie Moroni, sinds meer dan 15 jaar decorontwerpster/beeldend kunstenaar, heeft altijd rond het beeld gewerkt. In 2015 heeft zij beslist zich volledig aan de fotografie te wijden. De serie die op de biënnale wordt voorgesteld heeft als titel “Ibaba” : “Wie zijn die vrouwen ? Ik ken er slechts erg weinige van hen, enkel hun gemeenschappelijke geschiedenis : die van Rwanda. Ik heb hen ontmoet in een dorpje midden in de heuvels in het noorden van Kigali, in het borduuratelier waar zij zich, na negentien jaar van onderbreking als gevolg van de genocide, terug aan het werk hebben gezet. Mijn reeks Ibaba is daar ontstaan... een intieme en stilzwijgende ontmoeting. Ik was onder de indruk omdat zij aanvaard hebben om mij er een glimp van te laten opvangen, mij de vreemdelinge die hun taal niet spreekt. Wij observeren elkaar, zij en ik.”
-
7. Het huis van M. et Mevr Chapelle
Jean-François Flamey (België, 1972)
Zwarten en witten, tinten grijs, kleuren uit een wasmachine met een poeder van slechte kwaliteit. Helemaal zoals in ons dagelijkse leven of in onze dromen zijn er mislukkingen. Hier worden ze bewust aanvaard, ja zelfs uitgelokt, alvorens ze zich aan het papier opdringen. Digitale foto’s, analoge foto’s of Polaroid, sommige worden onbewerkt afgeleverd, andere zijn gedrukt, opnieuw gefotografeerd of ingescand, herdrukt of manueel gemanipuleerd om opnieuw in de kring te belanden vooraleer ze naast elkaar worden geplaatst zonder reëel zichtbaar verband, tenzij het het verband is dat u gaat leggen vertrekkend van uw verbeelding. Zo is de arbitraire keuze van Jean-François Flamey, autodidact die de fotografie beoefent sinds begin 2000.
-
8. De ciderfabriek van M. Divan
Didier Bizet (Frankrijk, 1964)
Didier Bizet is fotograaf en artistiek directeur. Na zijn studies aan de Beaux-Arts wijdt hij zich aan de grafiek en beslist hij, ten tijde van de Fluwelen Revolutie, zich in Praag te vestigen. Heel wat later, tijdens een reis aan boord van de TransSiberië Expres, begint hij te fotograferen.
“Mijn beelden van Pyongyang-Parijs tonen een realiteit die zich vermengt met een moderne fabel. Ik heb mijn mise-en-scène met die Noord-Koreaanse toerist geregeld zoals mijn gidsen de hunne vriendelijk georganiseerd hebben in Pyongyang. Mijn beelden kruisen elkaar tussen Pyongyang en Parijs : een heen-en-weer dat georganiseerd wordt rondom een fictieve parallel. Die ouderwetse Noord-Koreaan ontdekt eveneens een “cliché” Parijs dat hem er onbewust aan herinnert dat vluchten onmogelijk is. Die parallel laat mij toe proberen te begrijpen wat ons in Noord-Korea verborgen wordt gehouden. Welke is de dagelijkse realiteit van die acteurs en wat speelt er zich af in de coulissen ?”
-
Projectie van foto's ingezonden door amateur- en beroepsfotografen (oproep tot voorstellen).
-
Te Tahier
Wandelcircuit te Tahier, 6 tentoonstellingslocaties.
-
9. De kapel
Anne-Sophie Costenoble (België, 1967)
Na studies kinesitherapie en kunstgeschiedenis begint Anne-Sophie Costenoble geleidelijk aan te fotograferen terwijl zij de wereld ontdekt. Het frequenteren van fotografieateliers, de ontmoetingen met persoonlijkheden zoals Jean-François Spricigo en Nicolas Van Brande zorgen ervoor dat haar werk een narratieve en poëtische vorm aanneemt. Sindsdien exploreert zij de fotografische schriftuur via intieme ficties en samenwerkingsprojecten in België en elders.
“Elk beeld van Anne-Sophie Costenoble is een gedicht, lauw water om zich erin te laten glijden, zonder angst en zonder woeling om dat wat aan haar oppervlak de kop opsteekt niet te storen. Een meditatieve fotografie die een stiltepact heeft gesloten, een “primitieve” fotografie – met de nodige aanhalingstekens. Elk van hen blijkt een deel van de wereldorde te bevatten, want alle elementen zijn erin begrepen en alle uitnodigende betekenissen zijn erin vervat.” (Xavier Canonne, mei 2016)
-
10. De kasteelhoeve van M. en Mevr. Tonglet
Alexandra Demenkova (Rusland/Israel, 1980)
Alexandra Demenkova behaalde haar diploma aan de universiteit van Sint-Petersburg en is laureaat van meerdere prijzen waaronder die van beste persfotograaf (Sint-Petersburg 2006). Zij is als fotografe een van de rijzende sterren binnen de Russische kunstscene.
“De fotografie doet mij nadenken over de fragiliteit van die wereld van relatieve stabiliteit binnen de kring van onze families. In welke mate is het een dunne grens tussen, tegelijkertijd mentale en fysische, gezondheid en ziekte ; de normaliteit van het dagelijkse leven en de miserie ; de hoop en de wanhoop ; de vrijheid en een leven van eeuwigdurend isolement.”
-
De tentoonstelling “Le sens du détail” voorgesteld door de Société Libre d’Emulation te Luik in samenwerking met de ESA Saint-Luc van Luik en de fotografiebiënnale in de Condroz.
Bij heel wat menselijke activiteiten, al dan niet artistiek, maakt het detail vaak de betekenis uit. Maar wat te zeggen van de foto ! Gewild of toevallig kan “een beetje meer” een complementaire oriëntatie geven, de situatie wijzigen, de initiële boodschap of de eerste bedoeling van de fotograaf radicaal wijzigen. Propagandistisch, grappig, uit de toon vallend, beangstigend of polemisch, het detail kan een geheel vertegenwoordigen – vooral wanneer het veelzeggend is ! – maar evenzeer twijfel zaaien.
Dank zij de software of tijdens het afdrukken, onderstreept door het formaat, de tentoonstellingsruimte of de publicatiedrager, kan het hulpmiddel discreet blijven, essentieel worden of de aandacht opeisen van de kijker – en vanaf dan creatief worden. En wanneer teveel details het detail doden, is het nochtans het detail dat, zoals de specerij in de maaltijd, het stuk tot zijn recht laat komen en het verschil maakt. Kwestie van smaak, van dosering, en dus... van interpretatie !
Anne-Françoise Lemaire
-
De boeken en foto's gerealiseerd door de stagiaires van het atelier, met residentie, onder leiding van Alexandre Christiaens en Emmanuel De Meulemeester.
-
11. De voormalige smidse van Mevr. Naomé
Baudoin Lotin (België, 1953)
Baudoin Lotin, fotograaf-reiziger, landmeter van de mensheid in zijn diversiteit, beoefent een analoog zwart-wit van een duidelijk classicisme, maar in een constante vernieuwing van zijn benadering en zijn ervaren van het nieuwe (van de plaats, van de ontmoeting, van een gemoedstoestand), en door zijn gevoeligheid voor het detail. Wanneer hij in de loop der jaren reeksen van een opmerkelijke coherentie samengesteld heeft, die aanleiding gegeven hebben tot de publicatie van meerdere boeken (onder andere over Mexico), dan stelt hij ter gelegenheid van de biënnale een “transversale” reis voor doorheen meer dan 40 jaren fotografie : een dromerige reis, een imaginaire reis...
-
12. De voormalige broodoven van M. en Mevr. Stasse
Alexandre Christiaens (België, 1962)
“Alexandre Christiaens, vrije en onafhankelijke fotograaf, niet te classificeren en veranderlijk, brengt territoria, plaatsen, vormen, het onzekere en het menselijke in verband – nu eens aanwezig, dan weer gesuggereerd – in een wijze dosering, een intense confrontatie van orde en wanorde. Alles speelt zich af in de dualiteit van de dichtheid van de materie en de lichtheid van de luchten, van duisternis en licht, of ook nog, diepe stiltes tegenover de frenetieke activiteit van mensen en machines. Hij is een onderzoeker van onze tijd maar buiten de tijd : in evenwicht in de marge van de overheersende fotografie, aan de randgebieden van de wereld, aan de rand van het kader zoals aan de rand van het water...
“De kortstondige omzwervingen van een reiziger overweldigd door de wereld” : het is zo dat de fotograaf, voor wie de verplaatsing naar verre bestemmingen de conditio qua non is om te creëren, de geschiedenis van zijn foto’s samenvat.” (Emmanuel d’Autreppe voor de site Democratic Jungle)
-
13. De tuin van M. Bodson en Mevr. Counard
De beelden van de fotografieopdracht in Marchin en Tahier, toevertrouwd aan LaKabane, een collectief van Luikse fotografen.
Collectief LaKabane (België)
“LaKabane is een groep fotoamateurs voortgekomen uit het Centre d’expression et de créativité Mosaïque de Liège. Discreet postgevat achter in de tuin of ostentatief hoog in een boom gezeten is LaKabane allereerst een baken van vrije exploraties en een standpunt van waaruit de wereld die ons omringt beschouwd wordt. Via een nomadische praktijk, met zin voor omwegen en ingenieuze gadgets, bouwt elkeen er aan zijn fotografische demarche. Onze beelden zijn begrijpelijk en zijn verbonden met ontmoetingen, reflecties of onderzoekingen. Onze foto’s verbinden zich met de mensheid en zijn impact op de werkelijkheid.”
Het collectief bestaat uit : Catherine Beine, Julien Bebronne, Marino Carnevale, Murielle Heynen, Benoit Riccadonna, Annick Toussaint.
-
14. De hoeve van M. Seron
Nick Hannes (België, 1974)
Nick Hannes doceert fotografie aan het KASK in Gent en onderneemt lange termijn projecten die het voorwerp uitmaken van grote tentoonstellingen en van boeken.
Nadat hij, enkele edities geleden, reeds uittreksels getoond heeft van zijn werk over de republieken van de voormalige Sovjet-Unie, heeft Nick Hannes voor de editie 2017 van de biënnale enkele beelden voorbehouden van zijn, nauwelijks voltooid, werk over Dubai en de Verenigde Arabische Emiraten : een serie die tegelijkertijd plastisch, geëngageerd en documentair is, die met verdwazing en soms tot in het absurde de meest dominerende en meest destabiliserende inzetten van de mondialisering, van de cultuurschok of van de duurzame toekomst van onze levenswijzen voorop stelt.
